Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007
Το άσπρο άλογο Χρήστος Γιανναράς
Τα ελληνικά κόμματα είναι χρεωκοπημένα, λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα και διοικούνται από δουλοπρεπείς και αυτοεξευτελισμένους πολιτικούς. Αυτά και άλλα πολλά λέει ο «Πάπας της ελληνικής πραγματικότητας» σε μια μεταπυρηνική συνέντευξη.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΧΡΟΝΑ
Ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε τις ίδιες συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, ανθρώπους χυδαίας ιδιοτέλειας που νοιάζονται μόνο και αποκλειστικά για την επανεκλογή τους, για την καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος.
Την πρώτη φορά που τον συναντούσα, σε μια δεξίωση, νόμιζα πως είχα να κάνω με έναν ιεροκήρυκα, έξαλλο με ό,τι συμβαίνει στο ελληνικό κράτος, να κατακεραυνώνει από τον άμβωνα την πολιτεία και τους κυβερνώντες. Την επόμενη φορά τον συνάντησα στα Κύθηρα, να παίρνει το πρωινό καράβι για τον Πειραιά. Φυσούσε, ένας μεθυσμένος καλοκαιρινός άνεμος που του έπαιρνε τα μαλλιά, κάτι είπε στο λοστρόμο και χάθηκε στην κοιλιά του καραβιού με την παρέα του.
Ακόμη δεν είχε στεγνώσει το μελάνι από την τρίτη έκδοση του βιβλίου του Ενάντια στη θρησκεία (Ίκαρος, 7η χιλιάδα), όταν τον συνάντησα στο σπίτι του. Αυτό είναι το 50ό βιβλίο του, σκέφτηκα, έπρεπε να είχε κουραστεί.
Στο γραφείο, δίπλα, όπου γράφει, με δέχτηκε. Απλός, κοιτώντας στα μάτια το συνομιλητή του, άρχισε από το τέλος του ταξιδιού από το οποίο μόλις είχε επιστρέψει. Κάτω έβλεπα ένα μέρος από τη Λεωφόρο Συγγρού. Και στο βάθος ο λόφος της Καστέλας, στον Πειραιά, σαν προϊστορικό κήτος. Αν ο καιρός είναι καθαρός, έχει φυσήξει δηλαδή, φαίνεται η Αίγινα, είπε, κοιτώντας τι βλέπω από το παράθυρο.
Μου εξήγησε ότι γράφει με πένα, χειρόγραφο. Δεν ξέρει κομπιούτερ. Κοίταξα τα δάχτυλά του. Μακριά σαν πένες γεμάτες μελάνι. Μαύρο, μπλε, κόκκινο. Σαν πίνακας του Ντύρερ.
Κύριε Γιανναρά, ποιο είναι το δαιμόνιο που κρατάει πίσω, καθηλωμένο στην καθυστέρηση, τον τόπο μας;
Προσωπική γνώμη: είναι το λάθος «κράτος». Δεν το συγκροτήσαμε οι Έλληνες, οι πρόγονοί μας που επαναστάτησαν ενάντια στους Τούρκους. Το έφτιαξαν για λογαριασμό μας οι Βαυαροί. Είναι κράτος τεχνητό, δεν προέκυψε από τις δικές μας ανάγκες και τους δικούς μας ιστορικούς εθισμούς. Μας επέβαλαν θεσμούς, σχήματα και τρόπους συλλογικής συνύπαρξης που είχαν φτιαχτεί για άλλες κοινωνίες, με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικό ψυχισμό. Και αυτό το ξένο κράτος το καλοδεχτήκαμε ξιπασμένοι επειδή ήταν «μοδέρνο», ήταν απομίμηση των «λελαμπρυσμένων και πεφωτισμένων της Εσπερίας κρατών». Διακόσια χρόνια λοιπόν ζούμε ως μεταπράτες σε κράτος μεταπρατικό, παραιτημένοι από αυτό που πραγματικά είμαστε, από κάθε συνείδηση ετερότητας. Πιθηκίζουμε ό,τι είναι ξένο. Γι' αυτό είμαστε και θα είμαστε πάντα καθυστερημένοι, πάντα δεύτεροι και με τη μειονεξία του επαρχιώτη, όπως όλοι όσοι μόνο μιμούνται παθητικά. Εκτός αν κάποτε συμβεί (πολύ απίθανο) να αναπλάσουμε το κράτος μας ριζικά, για να υπηρετεί τις κοινωνικές μας ανάγκες, τη δική μας ιδιαιτερότητα. Να μην είναι εχθρός και αντίπαλος του πολίτη το κράτος, αλλά λειτουργός διακονίας των αναγκών του.
Έχω την εντύπωση πως πλέον στα άρθρα σας έχετε περάσει από την παρατήρηση στην οργή, στο θυμό, στην άρνηση. Παρεμβαίνετε στις πολιτικές αποφάσεις. Λέτε καθαρά τη γνώμη σας.
Παρεμβαίνω στις πολιτικές αποφάσεις μόνο με τον εκ των υστέρων σχολιασμό τους, δηλαδή με κριτικό λόγο, φωνή βοώντος εν κενώ, στην τέλεια απουσία ανταπόκρισης - άλλη δυνατότητα γονιμότερης παρέμβασης δεν έχω. Θυμό και οργή έχουν τα κείμενά μου, αρνητισμό όχι. Το θυμό και την οργή τη γεννάει η ανερμήνευτη δουλική υποταγή της ελλαδικής κοινωνίας στο καθεστώς της στυγνής και θρασύτατης κομματοκρατίας: ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε τις ίδιες συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, ανθρώπους χυδαίας ιδιοτέλειας που νοιάζονται μόνο και αποκλειστικά για την επανεκλογή τους, για την καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος. Είναι εντελώς ανίκανοι να επιλύσουν, έστω και για τα μάτια του κόσμου, τα θεμελιώδη κοινωνικά προβλήματα (το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό, της γραφειοκρατίας, το συγκοινωνιακό, της άμυνας, του υδροκεφαλισμού της πρωτεύουσας, το δημογραφικό, του κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ, της αντικοινωνικής βίας που ασκεί ο δημοσιοϋπαλληλικός συνδικαλισμός - και μύρια ανάλογα). Κωμικά ανίκανοι. Και ο λαός μας τούς ψηφίζει. Χρόνια τώρα.
Πολλές φορές νομίζω, όταν διαβάζω όχι τα φιλοσοφικά σας μελετήματα αλλά τις επιφυλλίδες σας στον Τύπο, πως αν γινόσασταν πρωθυπουργός αυτής της χώρας, σε εκατό ημέρες θα τα αλλάζατε όλα. Ξέρετε τι θέλει αυτός ο τόπος για να προχωρήσει;
Μην αστειευόμαστε. Εγώ είμαι δάσκαλος, ασκώ άλλη μαστορική, δεν έχω ικανότητες να διαχειριστώ εξουσία. Μαστορική δική μου είναι η κριτική διασάφηση των προϋποθέσεων για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής πράξης. Αυτές τις προϋποθέσεις επαναλαμβάνω, δεκαετίες τώρα. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αποτελεσματικότητα όταν οι κομματικές σκοπιμότητες καταργούν προγραμματικά κάθε αξιοκρατία, κάθε διάκριση ποιοτήτων. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αποτελεσματικότητα δίχως στοιχειωδώς δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων. Το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα που επεβλήθη με το Σύνταγμα του 1985 προϋποθέτει κοινωνία κάφρων, τεταρτοκοσμική εθελοδουλία.
Έχετε απορρίψει και τα τρία κόμματα της Βουλής: τα δύο επειδή είναι πανόμοια, το τρίτο γιατί «παίζει» με το τίποτα, το τέταρτο και το πέμπτο μοιάζει να μη σας ενδιαφέρουν. Να φανταστώ ένα φανταστικό κόμμα - του νου σας, της καρδιάς σας, της πένας σας - που θα μπορούσε να σας αντιπροσωπεύει; Μήπως ένα κόμμα που θα περιλαμβάνει τόσο τον ορθολογιστή Στέφανο Μάνο όσο και τον γεμάτο αντιφάσεις Θεόδωρο Πάγκαλο;
Κατά την προσωπική μου κρίση και εκτίμηση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει προ πολλού καταρρεύσει (που σημαίνει: έχει πάψει να αντιπροσωπεύει τη λαϊκή βούληση και αδυνατεί να λύσει κοινωνικά προβλήματα) επειδή τα κομματικά σχήματα είναι απολύτως συμβατικά. Τα δύο μεγάλα κόμματα καυχώνται, «δίχως αιδώ και λύπην», ότι είναι «πολυσυλλεκτικά», δηλαδή ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν έχουν ιδεολογική ραχοκοκαλιά, είναι ασπόνδυλα. Το ΠΑΣΟΚ έχει περιλάβει στο ψηφοδέλτιό του ανθρώπους από τον Μάρκο Βαφειάδη ώς τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και η Ν.Δ. έκανε υπουργό της τον Μίκη Θεοδωράκη. Η σημερινή νεοδημοκρατική κυβέρνηση είναι (όπως ήταν και η πασοκική κυβέρνηση Σημίτη) ιδεολογικά απολύτως πειθήνια στη «γραμμή» του Συνασπισμού.
Πώς λοιπόν θα φανταζόσασταν εσείς σήμερα ένα κόμμα που θα εκφράζει ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας;
Δεν χρειάζεται φαντασία. Μέσα στα συμβατικά κομματικά σχήματα υπάρχουν δύο ρεαλιστικά πολιτικά δεδομένα που δυστυχώς δεν μορφοποιούνται σε αυτοτελή κόμματα, ενώ θα έπρεπε - θα ήταν δείγμα υγείας του πολιτικού συστήματος. Μιλώ για μια ευδιάκριτη ομάδα ή συντεχνία, διακλαδωμένη και στα τρία κόμματα που νέμονται την εξουσία (Συνασπισμό», ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), που είναι πάντοτε με στρατωνισμένο τρόπο ομόγνωμη, υπέρμαχη πάντοτε της «γραμμής» που υπαγορεύει η «Νέα Τάξη» της «παγκοσμιοποίησης»: Φανατικοί προπαγανδιστές του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο, ένθερμοι θιασώτες τής άνευ όρων εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ, προασπίζουν μαχητικά το δικαίωμα των Σκοπιανών να ονομάζονται όπως θέλουν, αποδίδουν στον ελληνικό εθνικισμό όλες τις αποτυχίες της εξωτερικής πολιτικής, μάχονται υστερικά να αποδείξουν πλαστογραφημένη μια (έτσι κι αλλιώς παιδαριώδη) ρήση του Κίσινγκερ, πρωτοδημοσιευμένη στον Οικονομικό Ταχυδρόμο του ΔΟΛ. Υπερασπίζουν σήμερα με τυφλό πείσμα την ευτελή μπροσούρα δήθεν Ιστορίας της ΣΤ' τάξης του Δημοτικού, κρώζουν συντονισμένα αντικληρικαλισμό και χλεύη για τον μεταφυσικό άξονα κάθε μεγάλου πολιτισμού.
Και όλοι αυτοί θα βλέπατε να συγκροτούν το κόμμα που μας λείπει;
Ναι, θα ήταν κατόρθωμα εντιμότητας και υγείας να συγκροτήσουν θαρραλέα ένα κόμμα και να ζητήσουν την ψήφο του λαού. Να το πουν με το όνομά του: το «Αμερικανικόν» κόμμα, όπως κάποτε είχαμε το Γαλλικόν, το Αγγλικόν, το Ρωσικόν. Όχι να επιβαίνουν λάθρα στα ζωτικά υπουργεία, με κάθε κυβέρνηση, ή σε ηγεσίες αριστερώνυμων κομμάτων. Αν καθαρίσει το πολιτικό τοπίο (και το δημοσιογραφικό) από όλη αυτή τη μεθοδικά πολυδιάσπαρτη συντεχνία, τότε υπάρχει ελπίδα να συσπειρωθούν και οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις σε ένα τίμιας και διαυγούς επωνυμίας κόμμα: το «Ευρωπαϊκόν» ή «Ελληνοκεντρικόν».
Κύριε Γιανναρά, έχετε σταθερή γραμμή στη σκέψη σας, αλλάζετε αντιλήψεις με το πέρασμα των χρόνων;
Αλλάζω εκτιμήσεις και οπτικές γωνίες. Όμως νομίζω ότι τα αξιολογικά μου κριτήρια δεν αλλάζουν. Γι' αυτό και κάποια παλιά μου κείμενα μοιάζουν σήμερα προφητικά, ενώ είναι απλώς συνεπή σε σταθερά κριτήρια ερμηνείας των επικαιρικών δεδομένων. Υπάρχει μια επιφυλλίδα μου με τον τίτλο Finis Graeciae (6.7.1986), μια άλλη που προδιαγράφει την τύχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη (31.8.1989), άλλες που προαναγγέλλουν την αποτυχία Έβερτ, το αναπότρεπτο της εξαφάνισης Σαμαρά και της αυτοχειρίας Σημίτη, και τώρα τη δραματική κατάληξη προς την οποία οδεύει ο Καραμανλής ο νεότερος. Δεν έχω χάρισμα οξυδέρκειας, μόνο σταθερότητα και ρεαλισμό στα κριτήρια. Νομίζω.
Και μια πολύ προσωπική ερώτηση: Πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός;
Αν σας απαντούσα «ναι» ή «όχι» ή «δεν ξέρω», θα υποβίβαζα την ερώτησή σας σε ιδεολογικό επίπεδο, επίπεδο ατομικών «πεποιθήσεων» παντελώς αδιάφορων για κάθε άλλον. Για να σεβαστώ το ερώτημά σας απαντώ με ερώτημα: Πιστεύετε ότι υπάρχει ο έρωτας; Μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος το πανηγύρι της αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς; Και το δικό σας και το δικό μου ερώτημα συγκλίνουν σε πολύ συγγενικές, εμπειρικές ψηλαφήσεις.
Τότε γιατί φοβάται η Εκκλησία τον έρωτα, γιατί τον πολεμάει;
Συγχωρήστε μου λίγη διαφήμιση: Γι' αυτό το ερώτημά σας θα ήθελα να διαβάσετε το τελευταίο μου βιβλίο, που έχει τίτλο Ενάντια στη θρησκεία, από τις εκδόσεις Ίκαρος. Θα αδικήσουμε την απάντηση αν τη στριμώξουμε στα όρια μιας συνέντευξης.
Τότε, μια τελευταία περιέργεια: Σας κάλεσε ποτέ ο πρωθυπουργός να σας συμβουλευτεί, ξέρετε αν σας διαβάζει; Νομίζετε πως θα μπορούσατε να προσφέρετε στον πολιτισμό της χώρας αυτής από κάποια άλλη θέση;
Να συμβουλευτεί εμένα ο πρωθυπουργός; Θα αστειεύεσθε. Οι πρωθυπουργοί στην Ελλάδα απωθούν κάθε επαφή με ανθρώπους που τους ασκούν κριτική, έστω την πιο απροκατάληπτη και ανιδιοτελή. Γι' αυτό τους φοβίζει ακόμα και η συγκρότηση επιτελείου, τους είναι ξένη, αδιανόητη η επιτελική δουλειά. Δεν βλέπετε πόσο εμετικά λιβανίζουν τον εκάστοτε πρωθυπουργό οι υπουργοί του; Πώς να υπουργήσουν κοινωνικό υπούργημα άνθρωποι τέτοιας δουλοπρέπειας και αυτοεξευτελισμού; Πώς να δουλέψει επιτελικά το Υπουργικό Συμβούλιο, πώς να συγκροτήσει ο πρωθυπουργός επιτελική ομάδα μη καφενειακή, διαφορετική από αυτήν του «πρωινού καφέ»;
Όσο για το δεύτερο σκέλος του ερωτήματός σας, δεν ξέρω να σας απαντήσω, γιατί δεν είχα ποτέ τη δυνατότητα να δοκιμάσω αν θα τα κατάφερνα σε διοικητική ευθύνη. Σκέφτομαι πολλές φορές πως θα ήθελα να μου επέτρεπαν να στρατευθώ «ιεραποστολικά» στη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού. Υπήρξα και ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, συνεργάτης - τις πρώτες μέρες του σχεδιασμού του, με τον Ιωάννη Γεωργάκη. Αλλά μόλις στήθηκε, παραδόθηκε φυσικά σε πρόσωπα με εντυπωσιακότερες επιδόσεις επιδεξιότητας. Είμαι λοιπόν άπειρος, και γι' αυτό αμελητέος προκειμένου για ευθύνες διαχείρισης της κρατικής διακονίας του πολιτισμού.
Το βιβλίο «Ενάντια στη Θρησκεία» του Κ. Γιανναρά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
ΣΧΟΛΙΑ: 14
# Ανώνυμος στις 28/06/2007, 03:03 πμ
Αξιότιμοι κύριοι, Χ.Γιανναρά(για τη χειμμαρώδη έκφραση) και Γ.Χρονά (για την αντιγραφή), θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου προσφέρατε να χαρώ για τη γλώσσα που ομιλώ! Σπάνια πλέον διαβάζουμε ελληνικά τέτοιου επιπέδου και νοήματος ! Να παροτρύνω,η ταπεινότης μου,τον κύριο Γιανναρά να ομιλεί περισσότερο ! Κύριοι,σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!! [Στα.Μπ.]
# Dimitris Athinakis στις 28/06/2007, 12:06 μμ
Κι εγώ με τη σειρά μου. Μπράβο, Κύριε Χρονά, Μπράβο, Κύριε Γιανναρά. Χίλια Μπράβο... Ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Ελάχιστο.
# Karellen στις 29/06/2007, 12:42 πμ
Πολύ ενδιαφέρουσα η συνάντηση του κ. Χρονά με τον κ. Γιανναρά. Μακάρι να διαβάζαμε περισσότερες τέτοιες συνεντεύξεις-διαμάντια στον ελληνικό τύπο...
# Ανώνυμος στις 29/06/2007, 01:30 μμ
Ωραίος ο Γιανναράς. Τον διαβάζω από μικρό παιδί. Κι ακόμα κι αν διαφωνώ μαζί του -συνήθως διαφωνώ- δεν παύουν τα γραπτά του να τρέφουν τη σκέψη μου. Αλλά... Αυτή η *&%%**#, ο Χρονάς, που 2-3 χρόνια πριν ζητούσε μέσω της (ψευδυπόγραφης) στήλης του στο περιοδικό του (Οδός Πανός-Ποντικοφάρμακα) να κρεμαστεί ο Γιανναράς στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό, πώς τόσο ξεδιάντροπα προστρέχει και γλύφει? Θα μου πείτε: Μήπως θα είναι η πρώτη φορά?
# Ανώνυμος στις 29/06/2007, 03:24 μμ
Να συμφωνήσω με τον αποπάνω, λόγια τροφή για σκέψη!
# Ανώνυμος στις 29/06/2007, 03:50 μμ
" Κύριε Γιανναρά, έχετε σταθερή γραμμή στη σκέψη σας, αλλάζετε αντιλήψεις με το πέρασμα των χρόνων; Αλλάζω εκτιμήσεις και οπτικές γωνίες." Σε απάντηση των δύο παραπάνω σχολίων περί αλλαγής πλεύσης του κ.Χρονά. 'Η όπως λέει ένα κινέζικο γνωμικό :"Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη,ο ηλίθιος, ποτέ " . [Στα.Μπ.]
# Ανώνυμος στις 30/06/2007, 03:58 μμ
Χαχαχαχα! Τριάντα χρόνια κυβέρνηση Συνασπισμού, να πως κατήντησε και η ελληνική διανόηση! Και μη χειρότερα...
# Ανώνυμος στις 01/07/2007, 07:55 μμ
Ωραίος ο Γιανναράς αλλά γιατί τόση πίστη στον κοινοβουλευτισμό? Δεν είναι προβλημα της Ελλάδας οτι τα κομματα έχουν πάψει να αντιπροσωπεύουν τη λαϊκή βούληση. Αυτό συμβαίνει παντού και μάλλον είναι ίδιον του συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οσο για την Τετα Παπαδοπούλου εχει τόση σχέση με τον Καστοριάδη όσο και ο Σουρής με τον λυρισμό, για να θυμηθούμε και τον Αρανίτση. Για τον χαρακτηρισμο του Καστοριάδη τι να πει κανείς...
# Ανώνυμος στις 02/07/2007, 12:31 μμ
Περί Γιανναρά: Εδώ θα βρείτε μία προσπάθεια συλλογής των επιφυλλίδων του http://www.antibaro.gr/references/giannaras.htm εδώ όλες τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στο ΣΚΑΙ http://library.antibaro.gr/audio/Giannaras_SKAI/ και εδώ σύνδεσμοι στο youtube από αποσπάσματα video από ομιλίες του Γιανναρά και μία πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΤ3 (Ανιχνεύσεις, Μάρτιος 2007) http://www.antibaro.gr/phpBB/viewtopic.php?t=106
# Ανώνυμος στις 02/07/2007, 12:38 μμ
Μεγάλο κεφάλαιο για τον τόπο ο Γιανναράς. Ειδικά η δήλωσή του:"Δεν ακούστηκε ποτέ στον πολιτικό λόγο των ελλαδικών κομμάτων το προφανές και πασίδηλο: Οτι η Ελλάδα είναι η μόνη από τους γειτόνους της που αρνείται να εφαρμόσει την αυτονόητη για όλους γύρω της αρχή της εθνοκάθαρσης. Θα μπορούσε. Και αρνείται. Αλλά η Ιμβρος και η Τένεδος είναι δίπλα στη Θράκη, το Κοσσυφοπέδιο και η Βόρεια Ηπειρος σε μικρή απόσταση, το Κουρδιστάν όχι πολύ μακριά", αποδεικνύει περίτρανα το εύρος και τη διαύγεια της σκέψης του (ολόκληρο το πόνημα του στο:http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_395634_19/03/2006_177833) Ποιος Καστοριάδης και κουραφέξαλα. Ο Γιανναράς είναι ο γνήσιος εκφραστής της ελληνική διανόηση του 21ου αιώνα. Και από γλώσσα ε; δεν την κατατσακίζει όπως τόσοι άλλοι νεοταξίτες.
# Ανώνυμος στις 02/07/2007, 10:53 μμ
Επιτέλους, η Lifo βρήκε τον Λάλα της. Τον συνεντευξιαστή που αδυνατεί να εκφέρει οποιαδήποτε κριτική και πιεστική ερώτηση στον συνεντευξιαζόμενο (και μάλιστα έναν άνθρωπο με ακραίες θέσεις όπως ο Γιανναράς) περιοριζόμενος σε καλοδιατυπωμένους ακισμούς. Άντε και τον Larry King παιδιά.
# Ανώνυμος στις 04/09/2007, 09:30 πμ
"και μάλιστα έναν άνθρωπο με ακραίες θέσεις όπως ο Γιανναράς" Εαν θεωρούμε τις θέσεις του Γιανναρά ακραίες, τότε πραγματικά δεν έχουμε ελπίδα ως Ελληνισμός.
# Ανώνυμος στις 07/09/2007, 05:26 μμ
k ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΤΕ
# Ανώνυμος στις 12/09/2007, 07:55 μμ
Οτι και να πει κανείς για το Χρ.Γιανναρά είναι λίγο. "Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα" είναι το καλύτερο του βιβλίο κατά την άποψη μου
Ανάρτηση νέου σχολίου
Παρακαλούμε, εισάγετε σχόλια μόνο σχετικά με το θέμα. Μηνύματα τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τις οδηγίες και τους όρους χρήσης του δικτυακού τόπου θα αφαιρούνται από τη σελίδα.
Όνομα: Ανώνυμος
Σχόλιο:
Τα ελληνικά κόμματα είναι χρεωκοπημένα, λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα και διοικούνται από δουλοπρεπείς και αυτοεξευτελισμένους πολιτικούς. Αυτά και άλλα πολλά λέει ο «Πάπας της ελληνικής πραγματικότητας» σε μια μεταπυρηνική συνέντευξη.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΧΡΟΝΑ
Ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε τις ίδιες συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, ανθρώπους χυδαίας ιδιοτέλειας που νοιάζονται μόνο και αποκλειστικά για την επανεκλογή τους, για την καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος.
Την πρώτη φορά που τον συναντούσα, σε μια δεξίωση, νόμιζα πως είχα να κάνω με έναν ιεροκήρυκα, έξαλλο με ό,τι συμβαίνει στο ελληνικό κράτος, να κατακεραυνώνει από τον άμβωνα την πολιτεία και τους κυβερνώντες. Την επόμενη φορά τον συνάντησα στα Κύθηρα, να παίρνει το πρωινό καράβι για τον Πειραιά. Φυσούσε, ένας μεθυσμένος καλοκαιρινός άνεμος που του έπαιρνε τα μαλλιά, κάτι είπε στο λοστρόμο και χάθηκε στην κοιλιά του καραβιού με την παρέα του.
Ακόμη δεν είχε στεγνώσει το μελάνι από την τρίτη έκδοση του βιβλίου του Ενάντια στη θρησκεία (Ίκαρος, 7η χιλιάδα), όταν τον συνάντησα στο σπίτι του. Αυτό είναι το 50ό βιβλίο του, σκέφτηκα, έπρεπε να είχε κουραστεί.
Στο γραφείο, δίπλα, όπου γράφει, με δέχτηκε. Απλός, κοιτώντας στα μάτια το συνομιλητή του, άρχισε από το τέλος του ταξιδιού από το οποίο μόλις είχε επιστρέψει. Κάτω έβλεπα ένα μέρος από τη Λεωφόρο Συγγρού. Και στο βάθος ο λόφος της Καστέλας, στον Πειραιά, σαν προϊστορικό κήτος. Αν ο καιρός είναι καθαρός, έχει φυσήξει δηλαδή, φαίνεται η Αίγινα, είπε, κοιτώντας τι βλέπω από το παράθυρο.
Μου εξήγησε ότι γράφει με πένα, χειρόγραφο. Δεν ξέρει κομπιούτερ. Κοίταξα τα δάχτυλά του. Μακριά σαν πένες γεμάτες μελάνι. Μαύρο, μπλε, κόκκινο. Σαν πίνακας του Ντύρερ.
Κύριε Γιανναρά, ποιο είναι το δαιμόνιο που κρατάει πίσω, καθηλωμένο στην καθυστέρηση, τον τόπο μας;
Προσωπική γνώμη: είναι το λάθος «κράτος». Δεν το συγκροτήσαμε οι Έλληνες, οι πρόγονοί μας που επαναστάτησαν ενάντια στους Τούρκους. Το έφτιαξαν για λογαριασμό μας οι Βαυαροί. Είναι κράτος τεχνητό, δεν προέκυψε από τις δικές μας ανάγκες και τους δικούς μας ιστορικούς εθισμούς. Μας επέβαλαν θεσμούς, σχήματα και τρόπους συλλογικής συνύπαρξης που είχαν φτιαχτεί για άλλες κοινωνίες, με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικό ψυχισμό. Και αυτό το ξένο κράτος το καλοδεχτήκαμε ξιπασμένοι επειδή ήταν «μοδέρνο», ήταν απομίμηση των «λελαμπρυσμένων και πεφωτισμένων της Εσπερίας κρατών». Διακόσια χρόνια λοιπόν ζούμε ως μεταπράτες σε κράτος μεταπρατικό, παραιτημένοι από αυτό που πραγματικά είμαστε, από κάθε συνείδηση ετερότητας. Πιθηκίζουμε ό,τι είναι ξένο. Γι' αυτό είμαστε και θα είμαστε πάντα καθυστερημένοι, πάντα δεύτεροι και με τη μειονεξία του επαρχιώτη, όπως όλοι όσοι μόνο μιμούνται παθητικά. Εκτός αν κάποτε συμβεί (πολύ απίθανο) να αναπλάσουμε το κράτος μας ριζικά, για να υπηρετεί τις κοινωνικές μας ανάγκες, τη δική μας ιδιαιτερότητα. Να μην είναι εχθρός και αντίπαλος του πολίτη το κράτος, αλλά λειτουργός διακονίας των αναγκών του.
Έχω την εντύπωση πως πλέον στα άρθρα σας έχετε περάσει από την παρατήρηση στην οργή, στο θυμό, στην άρνηση. Παρεμβαίνετε στις πολιτικές αποφάσεις. Λέτε καθαρά τη γνώμη σας.
Παρεμβαίνω στις πολιτικές αποφάσεις μόνο με τον εκ των υστέρων σχολιασμό τους, δηλαδή με κριτικό λόγο, φωνή βοώντος εν κενώ, στην τέλεια απουσία ανταπόκρισης - άλλη δυνατότητα γονιμότερης παρέμβασης δεν έχω. Θυμό και οργή έχουν τα κείμενά μου, αρνητισμό όχι. Το θυμό και την οργή τη γεννάει η ανερμήνευτη δουλική υποταγή της ελλαδικής κοινωνίας στο καθεστώς της στυγνής και θρασύτατης κομματοκρατίας: ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε τις ίδιες συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, ανθρώπους χυδαίας ιδιοτέλειας που νοιάζονται μόνο και αποκλειστικά για την επανεκλογή τους, για την καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος. Είναι εντελώς ανίκανοι να επιλύσουν, έστω και για τα μάτια του κόσμου, τα θεμελιώδη κοινωνικά προβλήματα (το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό, της γραφειοκρατίας, το συγκοινωνιακό, της άμυνας, του υδροκεφαλισμού της πρωτεύουσας, το δημογραφικό, του κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ, της αντικοινωνικής βίας που ασκεί ο δημοσιοϋπαλληλικός συνδικαλισμός - και μύρια ανάλογα). Κωμικά ανίκανοι. Και ο λαός μας τούς ψηφίζει. Χρόνια τώρα.
Πολλές φορές νομίζω, όταν διαβάζω όχι τα φιλοσοφικά σας μελετήματα αλλά τις επιφυλλίδες σας στον Τύπο, πως αν γινόσασταν πρωθυπουργός αυτής της χώρας, σε εκατό ημέρες θα τα αλλάζατε όλα. Ξέρετε τι θέλει αυτός ο τόπος για να προχωρήσει;
Μην αστειευόμαστε. Εγώ είμαι δάσκαλος, ασκώ άλλη μαστορική, δεν έχω ικανότητες να διαχειριστώ εξουσία. Μαστορική δική μου είναι η κριτική διασάφηση των προϋποθέσεων για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής πράξης. Αυτές τις προϋποθέσεις επαναλαμβάνω, δεκαετίες τώρα. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αποτελεσματικότητα όταν οι κομματικές σκοπιμότητες καταργούν προγραμματικά κάθε αξιοκρατία, κάθε διάκριση ποιοτήτων. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αποτελεσματικότητα δίχως στοιχειωδώς δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων. Το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα που επεβλήθη με το Σύνταγμα του 1985 προϋποθέτει κοινωνία κάφρων, τεταρτοκοσμική εθελοδουλία.
Έχετε απορρίψει και τα τρία κόμματα της Βουλής: τα δύο επειδή είναι πανόμοια, το τρίτο γιατί «παίζει» με το τίποτα, το τέταρτο και το πέμπτο μοιάζει να μη σας ενδιαφέρουν. Να φανταστώ ένα φανταστικό κόμμα - του νου σας, της καρδιάς σας, της πένας σας - που θα μπορούσε να σας αντιπροσωπεύει; Μήπως ένα κόμμα που θα περιλαμβάνει τόσο τον ορθολογιστή Στέφανο Μάνο όσο και τον γεμάτο αντιφάσεις Θεόδωρο Πάγκαλο;
Κατά την προσωπική μου κρίση και εκτίμηση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει προ πολλού καταρρεύσει (που σημαίνει: έχει πάψει να αντιπροσωπεύει τη λαϊκή βούληση και αδυνατεί να λύσει κοινωνικά προβλήματα) επειδή τα κομματικά σχήματα είναι απολύτως συμβατικά. Τα δύο μεγάλα κόμματα καυχώνται, «δίχως αιδώ και λύπην», ότι είναι «πολυσυλλεκτικά», δηλαδή ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν έχουν ιδεολογική ραχοκοκαλιά, είναι ασπόνδυλα. Το ΠΑΣΟΚ έχει περιλάβει στο ψηφοδέλτιό του ανθρώπους από τον Μάρκο Βαφειάδη ώς τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και η Ν.Δ. έκανε υπουργό της τον Μίκη Θεοδωράκη. Η σημερινή νεοδημοκρατική κυβέρνηση είναι (όπως ήταν και η πασοκική κυβέρνηση Σημίτη) ιδεολογικά απολύτως πειθήνια στη «γραμμή» του Συνασπισμού.
Πώς λοιπόν θα φανταζόσασταν εσείς σήμερα ένα κόμμα που θα εκφράζει ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας;
Δεν χρειάζεται φαντασία. Μέσα στα συμβατικά κομματικά σχήματα υπάρχουν δύο ρεαλιστικά πολιτικά δεδομένα που δυστυχώς δεν μορφοποιούνται σε αυτοτελή κόμματα, ενώ θα έπρεπε - θα ήταν δείγμα υγείας του πολιτικού συστήματος. Μιλώ για μια ευδιάκριτη ομάδα ή συντεχνία, διακλαδωμένη και στα τρία κόμματα που νέμονται την εξουσία (Συνασπισμό», ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), που είναι πάντοτε με στρατωνισμένο τρόπο ομόγνωμη, υπέρμαχη πάντοτε της «γραμμής» που υπαγορεύει η «Νέα Τάξη» της «παγκοσμιοποίησης»: Φανατικοί προπαγανδιστές του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο, ένθερμοι θιασώτες τής άνευ όρων εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ, προασπίζουν μαχητικά το δικαίωμα των Σκοπιανών να ονομάζονται όπως θέλουν, αποδίδουν στον ελληνικό εθνικισμό όλες τις αποτυχίες της εξωτερικής πολιτικής, μάχονται υστερικά να αποδείξουν πλαστογραφημένη μια (έτσι κι αλλιώς παιδαριώδη) ρήση του Κίσινγκερ, πρωτοδημοσιευμένη στον Οικονομικό Ταχυδρόμο του ΔΟΛ. Υπερασπίζουν σήμερα με τυφλό πείσμα την ευτελή μπροσούρα δήθεν Ιστορίας της ΣΤ' τάξης του Δημοτικού, κρώζουν συντονισμένα αντικληρικαλισμό και χλεύη για τον μεταφυσικό άξονα κάθε μεγάλου πολιτισμού.
Και όλοι αυτοί θα βλέπατε να συγκροτούν το κόμμα που μας λείπει;
Ναι, θα ήταν κατόρθωμα εντιμότητας και υγείας να συγκροτήσουν θαρραλέα ένα κόμμα και να ζητήσουν την ψήφο του λαού. Να το πουν με το όνομά του: το «Αμερικανικόν» κόμμα, όπως κάποτε είχαμε το Γαλλικόν, το Αγγλικόν, το Ρωσικόν. Όχι να επιβαίνουν λάθρα στα ζωτικά υπουργεία, με κάθε κυβέρνηση, ή σε ηγεσίες αριστερώνυμων κομμάτων. Αν καθαρίσει το πολιτικό τοπίο (και το δημοσιογραφικό) από όλη αυτή τη μεθοδικά πολυδιάσπαρτη συντεχνία, τότε υπάρχει ελπίδα να συσπειρωθούν και οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις σε ένα τίμιας και διαυγούς επωνυμίας κόμμα: το «Ευρωπαϊκόν» ή «Ελληνοκεντρικόν».
Κύριε Γιανναρά, έχετε σταθερή γραμμή στη σκέψη σας, αλλάζετε αντιλήψεις με το πέρασμα των χρόνων;
Αλλάζω εκτιμήσεις και οπτικές γωνίες. Όμως νομίζω ότι τα αξιολογικά μου κριτήρια δεν αλλάζουν. Γι' αυτό και κάποια παλιά μου κείμενα μοιάζουν σήμερα προφητικά, ενώ είναι απλώς συνεπή σε σταθερά κριτήρια ερμηνείας των επικαιρικών δεδομένων. Υπάρχει μια επιφυλλίδα μου με τον τίτλο Finis Graeciae (6.7.1986), μια άλλη που προδιαγράφει την τύχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη (31.8.1989), άλλες που προαναγγέλλουν την αποτυχία Έβερτ, το αναπότρεπτο της εξαφάνισης Σαμαρά και της αυτοχειρίας Σημίτη, και τώρα τη δραματική κατάληξη προς την οποία οδεύει ο Καραμανλής ο νεότερος. Δεν έχω χάρισμα οξυδέρκειας, μόνο σταθερότητα και ρεαλισμό στα κριτήρια. Νομίζω.
Και μια πολύ προσωπική ερώτηση: Πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός;
Αν σας απαντούσα «ναι» ή «όχι» ή «δεν ξέρω», θα υποβίβαζα την ερώτησή σας σε ιδεολογικό επίπεδο, επίπεδο ατομικών «πεποιθήσεων» παντελώς αδιάφορων για κάθε άλλον. Για να σεβαστώ το ερώτημά σας απαντώ με ερώτημα: Πιστεύετε ότι υπάρχει ο έρωτας; Μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος το πανηγύρι της αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς; Και το δικό σας και το δικό μου ερώτημα συγκλίνουν σε πολύ συγγενικές, εμπειρικές ψηλαφήσεις.
Τότε γιατί φοβάται η Εκκλησία τον έρωτα, γιατί τον πολεμάει;
Συγχωρήστε μου λίγη διαφήμιση: Γι' αυτό το ερώτημά σας θα ήθελα να διαβάσετε το τελευταίο μου βιβλίο, που έχει τίτλο Ενάντια στη θρησκεία, από τις εκδόσεις Ίκαρος. Θα αδικήσουμε την απάντηση αν τη στριμώξουμε στα όρια μιας συνέντευξης.
Τότε, μια τελευταία περιέργεια: Σας κάλεσε ποτέ ο πρωθυπουργός να σας συμβουλευτεί, ξέρετε αν σας διαβάζει; Νομίζετε πως θα μπορούσατε να προσφέρετε στον πολιτισμό της χώρας αυτής από κάποια άλλη θέση;
Να συμβουλευτεί εμένα ο πρωθυπουργός; Θα αστειεύεσθε. Οι πρωθυπουργοί στην Ελλάδα απωθούν κάθε επαφή με ανθρώπους που τους ασκούν κριτική, έστω την πιο απροκατάληπτη και ανιδιοτελή. Γι' αυτό τους φοβίζει ακόμα και η συγκρότηση επιτελείου, τους είναι ξένη, αδιανόητη η επιτελική δουλειά. Δεν βλέπετε πόσο εμετικά λιβανίζουν τον εκάστοτε πρωθυπουργό οι υπουργοί του; Πώς να υπουργήσουν κοινωνικό υπούργημα άνθρωποι τέτοιας δουλοπρέπειας και αυτοεξευτελισμού; Πώς να δουλέψει επιτελικά το Υπουργικό Συμβούλιο, πώς να συγκροτήσει ο πρωθυπουργός επιτελική ομάδα μη καφενειακή, διαφορετική από αυτήν του «πρωινού καφέ»;
Όσο για το δεύτερο σκέλος του ερωτήματός σας, δεν ξέρω να σας απαντήσω, γιατί δεν είχα ποτέ τη δυνατότητα να δοκιμάσω αν θα τα κατάφερνα σε διοικητική ευθύνη. Σκέφτομαι πολλές φορές πως θα ήθελα να μου επέτρεπαν να στρατευθώ «ιεραποστολικά» στη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού. Υπήρξα και ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, συνεργάτης - τις πρώτες μέρες του σχεδιασμού του, με τον Ιωάννη Γεωργάκη. Αλλά μόλις στήθηκε, παραδόθηκε φυσικά σε πρόσωπα με εντυπωσιακότερες επιδόσεις επιδεξιότητας. Είμαι λοιπόν άπειρος, και γι' αυτό αμελητέος προκειμένου για ευθύνες διαχείρισης της κρατικής διακονίας του πολιτισμού.
Το βιβλίο «Ενάντια στη Θρησκεία» του Κ. Γιανναρά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
ΣΧΟΛΙΑ: 14
# Ανώνυμος στις 28/06/2007, 03:03 πμ
Αξιότιμοι κύριοι, Χ.Γιανναρά(για τη χειμμαρώδη έκφραση) και Γ.Χρονά (για την αντιγραφή), θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου προσφέρατε να χαρώ για τη γλώσσα που ομιλώ! Σπάνια πλέον διαβάζουμε ελληνικά τέτοιου επιπέδου και νοήματος ! Να παροτρύνω,η ταπεινότης μου,τον κύριο Γιανναρά να ομιλεί περισσότερο ! Κύριοι,σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!! [Στα.Μπ.]
# Dimitris Athinakis στις 28/06/2007, 12:06 μμ
Κι εγώ με τη σειρά μου. Μπράβο, Κύριε Χρονά, Μπράβο, Κύριε Γιανναρά. Χίλια Μπράβο... Ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Ελάχιστο.
# Karellen στις 29/06/2007, 12:42 πμ
Πολύ ενδιαφέρουσα η συνάντηση του κ. Χρονά με τον κ. Γιανναρά. Μακάρι να διαβάζαμε περισσότερες τέτοιες συνεντεύξεις-διαμάντια στον ελληνικό τύπο...
# Ανώνυμος στις 29/06/2007, 01:30 μμ
Ωραίος ο Γιανναράς. Τον διαβάζω από μικρό παιδί. Κι ακόμα κι αν διαφωνώ μαζί του -συνήθως διαφωνώ- δεν παύουν τα γραπτά του να τρέφουν τη σκέψη μου. Αλλά... Αυτή η *&%%**#, ο Χρονάς, που 2-3 χρόνια πριν ζητούσε μέσω της (ψευδυπόγραφης) στήλης του στο περιοδικό του (Οδός Πανός-Ποντικοφάρμακα) να κρεμαστεί ο Γιανναράς στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό, πώς τόσο ξεδιάντροπα προστρέχει και γλύφει? Θα μου πείτε: Μήπως θα είναι η πρώτη φορά?
# Ανώνυμος στις 29/06/2007, 03:24 μμ
Να συμφωνήσω με τον αποπάνω, λόγια τροφή για σκέψη!
# Ανώνυμος στις 29/06/2007, 03:50 μμ
" Κύριε Γιανναρά, έχετε σταθερή γραμμή στη σκέψη σας, αλλάζετε αντιλήψεις με το πέρασμα των χρόνων; Αλλάζω εκτιμήσεις και οπτικές γωνίες." Σε απάντηση των δύο παραπάνω σχολίων περί αλλαγής πλεύσης του κ.Χρονά. 'Η όπως λέει ένα κινέζικο γνωμικό :"Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη,ο ηλίθιος, ποτέ " . [Στα.Μπ.]
# Ανώνυμος στις 30/06/2007, 03:58 μμ
Χαχαχαχα! Τριάντα χρόνια κυβέρνηση Συνασπισμού, να πως κατήντησε και η ελληνική διανόηση! Και μη χειρότερα...
# Ανώνυμος στις 01/07/2007, 07:55 μμ
Ωραίος ο Γιανναράς αλλά γιατί τόση πίστη στον κοινοβουλευτισμό? Δεν είναι προβλημα της Ελλάδας οτι τα κομματα έχουν πάψει να αντιπροσωπεύουν τη λαϊκή βούληση. Αυτό συμβαίνει παντού και μάλλον είναι ίδιον του συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οσο για την Τετα Παπαδοπούλου εχει τόση σχέση με τον Καστοριάδη όσο και ο Σουρής με τον λυρισμό, για να θυμηθούμε και τον Αρανίτση. Για τον χαρακτηρισμο του Καστοριάδη τι να πει κανείς...
# Ανώνυμος στις 02/07/2007, 12:31 μμ
Περί Γιανναρά: Εδώ θα βρείτε μία προσπάθεια συλλογής των επιφυλλίδων του http://www.antibaro.gr/references/giannaras.htm εδώ όλες τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στο ΣΚΑΙ http://library.antibaro.gr/audio/Giannaras_SKAI/ και εδώ σύνδεσμοι στο youtube από αποσπάσματα video από ομιλίες του Γιανναρά και μία πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΤ3 (Ανιχνεύσεις, Μάρτιος 2007) http://www.antibaro.gr/phpBB/viewtopic.php?t=106
# Ανώνυμος στις 02/07/2007, 12:38 μμ
Μεγάλο κεφάλαιο για τον τόπο ο Γιανναράς. Ειδικά η δήλωσή του:"Δεν ακούστηκε ποτέ στον πολιτικό λόγο των ελλαδικών κομμάτων το προφανές και πασίδηλο: Οτι η Ελλάδα είναι η μόνη από τους γειτόνους της που αρνείται να εφαρμόσει την αυτονόητη για όλους γύρω της αρχή της εθνοκάθαρσης. Θα μπορούσε. Και αρνείται. Αλλά η Ιμβρος και η Τένεδος είναι δίπλα στη Θράκη, το Κοσσυφοπέδιο και η Βόρεια Ηπειρος σε μικρή απόσταση, το Κουρδιστάν όχι πολύ μακριά", αποδεικνύει περίτρανα το εύρος και τη διαύγεια της σκέψης του (ολόκληρο το πόνημα του στο:http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_395634_19/03/2006_177833) Ποιος Καστοριάδης και κουραφέξαλα. Ο Γιανναράς είναι ο γνήσιος εκφραστής της ελληνική διανόηση του 21ου αιώνα. Και από γλώσσα ε; δεν την κατατσακίζει όπως τόσοι άλλοι νεοταξίτες.
# Ανώνυμος στις 02/07/2007, 10:53 μμ
Επιτέλους, η Lifo βρήκε τον Λάλα της. Τον συνεντευξιαστή που αδυνατεί να εκφέρει οποιαδήποτε κριτική και πιεστική ερώτηση στον συνεντευξιαζόμενο (και μάλιστα έναν άνθρωπο με ακραίες θέσεις όπως ο Γιανναράς) περιοριζόμενος σε καλοδιατυπωμένους ακισμούς. Άντε και τον Larry King παιδιά.
# Ανώνυμος στις 04/09/2007, 09:30 πμ
"και μάλιστα έναν άνθρωπο με ακραίες θέσεις όπως ο Γιανναράς" Εαν θεωρούμε τις θέσεις του Γιανναρά ακραίες, τότε πραγματικά δεν έχουμε ελπίδα ως Ελληνισμός.
# Ανώνυμος στις 07/09/2007, 05:26 μμ
k ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΤΕ
# Ανώνυμος στις 12/09/2007, 07:55 μμ
Οτι και να πει κανείς για το Χρ.Γιανναρά είναι λίγο. "Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα" είναι το καλύτερο του βιβλίο κατά την άποψη μου
Ανάρτηση νέου σχολίου
Παρακαλούμε, εισάγετε σχόλια μόνο σχετικά με το θέμα. Μηνύματα τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τις οδηγίες και τους όρους χρήσης του δικτυακού τόπου θα αφαιρούνται από τη σελίδα.
Όνομα: Ανώνυμος
Σχόλιο:
Συνειδητό ονείρεμα
Συνειδητό ονείρεμα ονομάζουμε εκείνη την κατάσταση στην οποία ο ονειρευόμενος γνωρίζει απόλυτα ότι ονειρεύεται και μπορεί να επηρεάσει, αν το θέλει, την έκβαση και το περιεχόμενο του ονείρου του. Είναι να γνωρίζουμε συνεχώς ότι ονειρευόμαστε αντιμετωπίζοντας οποιοδήποτε τρομαχτικό κίνδυνο, εφιάλτη ή κάποιο στοιχείο του ονείρου παρουσιασθεί μπροστά μας αναγνωρίζοντας με κατανόηση την απατηλότητα του.
Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε συνειδητά τους κινδύνους χρησιμοποιώντας όπλα της φαντασίας μας καθώς και υπερφυσικές δυνάμεις ενώ μπορούμε να υπερβούμε νόμους της φύσης, όπως είναι η βαρύτητα, αρκεί να το θελήσουμε.
Μια τέτοια εμπειρία, στην οποία είμαστε πλήρως παρόντες χωρίς να αγόμαστε και φερόμαστε από το περιεχόμενο του ασυνείδητου μας, είναι πολύ πιο ζωντανή και πλήρης από τις συνηθισμένες καθημερινές εμπειρίες μας και δύσκολα μπορούμε να τη θεωρήσουμε σαν μη πραγματική.
Ο έλεγχος που μπορούμε να έχουμε στα όνειρα μας και η ελευθερία με την οποία μπορούμε να κινηθούμε μέσα σε αυτά, επιλέγοντας οι ίδιοι τη ροή που θα ακολουθήσουν, μας δίνει ένα αίσθημα ευφορίας και ικανοποίησης, ενώ συγχρόνως μας βοηθά να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς μας.
Οτιδήποτε, δεν μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι, επειδή μας εμποδίζουν οι φυσικοί και οι κοινωνικοί νόμοι, μπορούμε να το κάνουμε άνετα σε ένα συνειδητό όνειρο στο οποίο οι δυνατότητες μας είναι άπειρες.
Στη Δύση, το συνειδητό ονείρεμα έγινε αποδεκτό από τους επιστήμονες τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ στις ανατολικές χώρες όπως στην Ινδία και στο Θιβέτ, η ικανότητα αυτή του ανθρώπου αποτελεί μέρος του τρόπου ζωής τους εδώ και αιώνες. Πολλοί σαμάνοι αναφέρουν ότι έχουν αποκτήσει τις ικανότητες της διόρασης και της θεραπείας μέσω επισκέψεων σε "πνευματικούς" κόσμους, με συνειδητό ονείρεμα.
Από μια άλλη άποψη ο μυστικιστής χρησιμοποιεί το συνειδητό ονείρεμα για να αφυπνιστεί και να συνειδητοποιήσει έτσι την ψευδαισθητική φύση όλων των φαινομένων, τόσο του ύπνου όσο και της "εγρήγορσης". Η αφύπνιση αυτή δεν σημαίνει την απάρνηση και την απόρριψη του κόσμου και την απόσυρση μας σε μια μηδενιστική κατάσταση, αλλά τη συμμετοχή μας στα πράγματα με τη σύγχρονη όμως αναγνώριση της ψευδαισθητικής και ονειρικής φύσης των φαινομένων.
Δημήτρης Ευαγγελόπουλος
(Από το βιβλίο:
Το Συνειδητό Ονείρεμα)
Συνειδητό ονείρεμα ονομάζουμε εκείνη την κατάσταση στην οποία ο ονειρευόμενος γνωρίζει απόλυτα ότι ονειρεύεται και μπορεί να επηρεάσει, αν το θέλει, την έκβαση και το περιεχόμενο του ονείρου του. Είναι να γνωρίζουμε συνεχώς ότι ονειρευόμαστε αντιμετωπίζοντας οποιοδήποτε τρομαχτικό κίνδυνο, εφιάλτη ή κάποιο στοιχείο του ονείρου παρουσιασθεί μπροστά μας αναγνωρίζοντας με κατανόηση την απατηλότητα του.
Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε συνειδητά τους κινδύνους χρησιμοποιώντας όπλα της φαντασίας μας καθώς και υπερφυσικές δυνάμεις ενώ μπορούμε να υπερβούμε νόμους της φύσης, όπως είναι η βαρύτητα, αρκεί να το θελήσουμε.
Μια τέτοια εμπειρία, στην οποία είμαστε πλήρως παρόντες χωρίς να αγόμαστε και φερόμαστε από το περιεχόμενο του ασυνείδητου μας, είναι πολύ πιο ζωντανή και πλήρης από τις συνηθισμένες καθημερινές εμπειρίες μας και δύσκολα μπορούμε να τη θεωρήσουμε σαν μη πραγματική.
Ο έλεγχος που μπορούμε να έχουμε στα όνειρα μας και η ελευθερία με την οποία μπορούμε να κινηθούμε μέσα σε αυτά, επιλέγοντας οι ίδιοι τη ροή που θα ακολουθήσουν, μας δίνει ένα αίσθημα ευφορίας και ικανοποίησης, ενώ συγχρόνως μας βοηθά να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς μας.
Οτιδήποτε, δεν μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι, επειδή μας εμποδίζουν οι φυσικοί και οι κοινωνικοί νόμοι, μπορούμε να το κάνουμε άνετα σε ένα συνειδητό όνειρο στο οποίο οι δυνατότητες μας είναι άπειρες.
Στη Δύση, το συνειδητό ονείρεμα έγινε αποδεκτό από τους επιστήμονες τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ στις ανατολικές χώρες όπως στην Ινδία και στο Θιβέτ, η ικανότητα αυτή του ανθρώπου αποτελεί μέρος του τρόπου ζωής τους εδώ και αιώνες. Πολλοί σαμάνοι αναφέρουν ότι έχουν αποκτήσει τις ικανότητες της διόρασης και της θεραπείας μέσω επισκέψεων σε "πνευματικούς" κόσμους, με συνειδητό ονείρεμα.
Από μια άλλη άποψη ο μυστικιστής χρησιμοποιεί το συνειδητό ονείρεμα για να αφυπνιστεί και να συνειδητοποιήσει έτσι την ψευδαισθητική φύση όλων των φαινομένων, τόσο του ύπνου όσο και της "εγρήγορσης". Η αφύπνιση αυτή δεν σημαίνει την απάρνηση και την απόρριψη του κόσμου και την απόσυρση μας σε μια μηδενιστική κατάσταση, αλλά τη συμμετοχή μας στα πράγματα με τη σύγχρονη όμως αναγνώριση της ψευδαισθητικής και ονειρικής φύσης των φαινομένων.
Δημήτρης Ευαγγελόπουλος
(Από το βιβλίο:
Το Συνειδητό Ονείρεμα)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)